Karkonoski Park Narodowy

Karkonoski Park Narodowy, został utworzony na początku 1959 roku, jest równocześnie jednym z najstarszych parków narodowych w Polsce. Obecnie powierzchnia parku to 5580 hektarów.
Położone niżej tereny, to w większości lasy, które objęte są przeważnie ochroną częściową. Z kolei, tereny wysokie, obejmujące piętro alpejskie i subalpejskie (ponad linią lasów) objęto ścisłą ochroną. Obszar parku obejmuje Główny Grzbiet Karkonoszy (od Przełęczy Okraj na wschodzie aż po zachodnie zbocza Mumlawskiego Wierchu na zachodzie), i dodatkowo dwie eksklawy: Wodospad Szklarki oraz Góra Chojnik.
     Karkonoski Park Narodowy rozpościera się na terenie sześciu gmin: Karpacza, Kowar, Podgórzyna, Szklarskiej Poręby, Piechowic i Jeleniej Góry. Mieszkańcy tych karkonoskich gmin nie wnoszą opłat za wstęp do parku. Od 1986 roku Góry Izerskie oraz  Karkonosze, a od 1989 roku również Rudawski Park Krajobrazowy, tworzą Obszar Chronionego Krajobrazu, stanowiący strefę ochronną – otulinę –  dla Karkonoskiego Parku Narodowego.
   W 1992 roku UNESCO uznało parki: polski Karkonoski Park Narodowy a także czeski Krkonošsky Národni Park za Bilateralny Rezerwat Biosfery. W 2004 roku obu tym parkom przyznano certyfikat Parku Transgranicznego (certyfikat nadawany przez Europejską Federację Parków Narodowych i Parków Natury). W tym samym roku subalpejskie torfowiska znajdujące się na terenie Karkonoskiego Parku zostały wpisane na listę obszarów wodno-błotnych chronionych Konwencją Ramsarską. Obszar Karkonoskiego Parku Narodowego wraz z jego otuliną znajduje się w europejskiej sieci ekologicznej Natura 2000.